Nederlands: Toen voormalig opera-directeur Gerard Mortier besliste het Koninklijk Orkest van de Muntschouwburg uit de 'bak' te halen en op een concertbühne aan het publiek voor te stellen was deSingel de aangewezen partners voor het welslagen van zo'n onderneming. Ondertussen zijn er vijftien jaar van een geslaagde en vriendschappelijke samenwerking verstreken en behoren de concerten van de Munt tot vast bestanddeel van het muziekprogramma van deSingel. Ook dit seizoen is de Munt weer vier maal te gast in de Blauwe zaal, met even divers als interessant materiaal uit de symfonische wereldliteratuur. Bij het eerste concert staan twee componisten op het programma, die bekend zijn voor hun grootse orkestraties en lange symfonische adem: Jean Sibelius en Richard Strauss. De Fin Sibelius (1865-1957) wordt vaak geassocieerd met een simpele folkloristische stijl en bestempeld als de nationalistische verheerlijker van het 'eeuwige Finland'. Ten onrechte, want veel van zijn werken hebben hun eigen, lees eigenzinnige stijl los van overgeleverde sjablonen. Zo concentreert hij de verschillende onderdelen van zijn zevende en laatste symfonie (1924) in één vloeiende en organisch gelaagde beweging. Dezelfde eigenzinnigheid vinden we terug in het in 1913 gecreëerde symfonische gedicht Luonnotar, voor sopraan en orkest. De compositie is bij ons haast nooit te horen omwille van de hoge eisen aan de sopraan. De Finse sopraan Karita Mattila neemt de moeilijke partij voor haar rekening. Met Sibelius heeft Richard Strauss naast zijn hoge leeftijd (1864-1949) een voorliefde voor het symfonische gedicht gemeen. Van hem weerklinkt naast de slotscène van de opera Capriccio, Till Eugenspiegels lustige Streiche. Het werk geldt zowat als schoolvoorbeeld van 'programmamuziek' met zijn opeenvolging van sonore beelden waarin de verschillende personages duidelijk herkenbaar zijn. Chefdirigent Antonio Pappano leidt hier het Muntorkest; net zoals in het tweede concert waar Ravel en Sjostakovitsj elkaar van muzikaal weerwoord dienen. Maurice Ravel (1875-1937) schreef twee pianoconcerti: één voor de linkerhand - een opdracht voor Paul Wittgenstein (broer van filosoof Ludwig) die in de eerste wereldoorlog zijn rechterarm verloren had - en één in G. Het is dit quasi nihilistisch compendium van klassieke en modernistische vormen uit 1932 dat de Franse pianist Jean-Yves Thibaudet samen met de Munt in deSingel zal vertolken. Het is een soort van sample-machine avant la lettre, het middendeel is uiterst eenvoudig en rustig en is een van de meest melancholische bewegingen uit de pianoliteratuur van de twintigste eeuw. Van de Rus Modest Moessorgsky (1839-1881) zijn naast zijn monumentale opera's vooral de Schilderijententoonstelling in de georchestreerde versie van Ravel uit 1922 en het orkestwerk Nacht op de kale Berg (1867, 1886 herwerkt door Rimsky-Korsakov) bij het publiek bekend. Dat hij een zestigtal liederen en drie liedcycli heeft geschreven is veel minder geweten. De cyclus Pesni i pliaski smerti Liederen en dansen van de dood (1875-1877) op teksten van Golenischtschew-Kutusow is geconcipieerd voor bas en groot orkest en weerspiegelt Musorgsky's pessimistische visie op de dood. Om het afscheid en het afscheidnemen gaat het ook in de negende en laatste symfonie van Anton Bruckner (1824-1896). Ze is in feite Bruckners 'Onvoltooide', deel vier (finale) is fragment gebleven en de overige drie werden pas in 1903 aan het Weense publiek voorgesteld. Toch vormt de negende een entiteit, de laatste noten waarmee het werk na ruim een uur besluit, ademen een en al berusting en vredige overgave aan de dood uit; een ander einde kan men zich moeilijk indenken. Voor het laatste Muntconcert komen het Choeur Symphonique de Namur, het Choeur de Chambre de Namur en de barokformatie La Fenice het orkest vervoegen. Op het programma staan voornamelijk koorwerken van Igor Stravinsky (1882-1971) en Giovanni Gabrieli (1553/56-1612). De band die beiden verbindt, is de lagunestad Venetië, meer bepaald de basiliek San Marco. Gabrieli - een belangrijke overgangsfiguur tussen renaissance en barok en wegbereider van Monteverdi - was daar organist en componist. Van hem staat sacraal koorwerk op het programma. Stravinsky schreef zijn Canticum Sacrum (1955) als lofzang op de stad en haar prachtige hoofdkerk. Canticum Sacrum voor twee solisten en gemengd koor is opgebouwd uit vijf delen, een verwijzing naar de vijf koepels van San Marco; Stravinsky had trouwens van kardinaal Roncalli (de latere paus Johannes XXIII) de hoogst uitzonderlijke toelating gekregen het (hedendaags) werk in San Marco uit te voeren. Requiem canticles tenslotte is opgedragen ter nagedachtenis aan Helen Buchanan Seeger en geldt algemeen als een 'toegankelijk' werk uit de laatste periode van de componist. Stravinsky zelf bestempelde het met de hem eigen ironie vanwege zijn relatief korte duur als het eerste 'mini- of pocket-requiem' uit de muziekliteratuur. De symfonische reeks wordt afgerond met een orkest dat vorig jaar een succesvol concert met muziek van Sjostakovitsj en Britten ten beste gaf: het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Deze keer komen onze Noorderburen met niemand minder dan Kent Nagano als dirigent. Hij leidt het orkest in werk van Ligeti, Lutoslawski en Mahler. Het magistrale Lontano van György Ligeti (°1923) is een sleutelwerk uit de hedendaagse schriftuur voor orkest. Het is zoals steeds bij de Hongaar een subtiel en vermakelijk spel met parameters, hier voornamelijk met timbre, licht en donker schakeringen; en in de tweede plaats met toonhoogte en tijdsduur. Van het tweede stuk van de hand van de Poolse componist Witold Lutoslawski (°1913), het Celloconcerto uit 1970, heeft een criticus ooit beweerd dat het 'de geschiedenis van een Don Quichotte in de twintigste eeuw verbeeldde'. Voor Lutoslawski zelf is het de strijd van individu tegen orkest. Hiervoor doet het Rotterdams Philharmonisch Orkest beroep op cellist Pieter Wispelwey. Het gevecht tegen windmolens wordt verdergezet in de Symfonie nr 1 van Gustav Mahler (1860-1911), bekend onder de titel Titan. In de gelijknamige roman van Duitse schrijver Jean Paul (1763-1825) wordt het leven van een man beschreven wiens enig verweer tegen de harde werkelijkheid een uitzonderlijk innerlijke kracht en verbeeldingsrijkdom. Karaktertrekken die -al heeft hij het zelf steeds ontkent- ook op Mahler van toepassing lijken.